Тажна исповед на една жена - „Сине, дедо умре“

 

Еден од најтешките моменти во животот на секое дете сигурно е кога ќе остане без блиските лица. Еден ден, тука, а следниот веќе го нема саканиот дедо, баба, мама или тато. Тешко е да се изборите со губитокот, дури и за нас возрасните, но тука се и деецата на кои мораме да мислиме. Како тоа да му се каже на детето? Кој е најдобриот начин и дали воопшто го има?

 

Можеби детето има можност да свати дека саканата личност е болна, ако не е премногу мало и ако саканата личност била дома. Или можеби во болница, па детето приметило дека го или ја нема. Можебим но само можеби, во тој случај е полесно тоа дете да свати и да ја прифати судбината.

 

А што ако дедото си играл со внукот вечерта пред спиење, па починал половина час подоцна? Само така. Без поздрав.

 

Тоа ни се случило и на нас. Дедо Жика починал кога неговиот внук имал само 5 години. Омилениот дедо, му бил и најдобар другар.

 

Без оглед колку уморен бил и колку напорен ден имал, секогаш издвојувал барем половина час да си поигра со внукот.

 

И не му беше тешко да седне на под, легне ако бара така играта, да вози колички, да испушта смешни звуци, да допушта внукот да победи, но така да  делува дека ја заслужил победата. И секогаш му велел: „Те сака дедо многу!“.

 

Потоа заминал да фрли некое дрво во ќумбето, за да на внукот му биде потопло и тоа да биде последен пат кгоа ќе се видат. Срцето, што може да биде? И таа фраза на докторите од Итната помош, во која само констатираат смрт. Додека ние брзаме како муви без глава од приземјето на катот и се трудиме да бидеме што е можно посмирени пред детето, тој, сепак, сватил дека нешто страшно се случува. Во еден момент, го затекнавме како се крие под масата.

 

И ниту еднаш, додека не му рековме и објаснивме, не бараше со дедо му заедно да си играат. Ниту еднаш.

 

Го одгледавме колку можевме за да му кажеме што се случило. Но, бевме свесни дека тоа не може и не смее да трае предолго. Поради тоа што не познававме никого од блиското опкружување, на кого му се случило нешто слично, побаравме совет преку интернет.

 

И од малиот број на случаи кои ги пронајдовме, свативме што никако не смееме да направиме. А тоа е да му објасниме на детето дека дедото спие или нешто слично. За да не се случи да се плаши за да заспие. И тоа се случувало.

 

Почекавме да го погребаме и ден два подоцна, кога бевме сами, разговаравме. Не плачеше. Само рече дека е многу тажен што дедо му повеќе го нема. И долго, баш долго не сакаше да оди на гробишта. Не го теравме да оди на помен. Повремено го викавме да дојде со нас. Му објаснивме што се работи кога се оди на гробишта.

 

И на крајот отиде. Мислам дека мина година дена откако дедо му почина. Запали свеќа, се прекрсти, се направи како возрасните.

 

А еднаш, од погребот мина недела две, се возеше во кола и гледаше низ стаклото кон небото. Кога татко му го праша во што гледа, само кратко проговори.

 

„Гледам да го видам дедо“.

 

По некое време, можеме да кажеме дека се сме направиле како што треба, да после ваков ден, на него да не остане траумата.

 

Само тага, затоа што неговиот сакан дедо повеќе не е тука.