Живот
2. October 2015 - 23:08

Научниците во дилема - Се уште не се сигурни дали постојат овие четири работи во човечкото тело

И покрај големите достигнувања и напредок во науката и технологијата, ни врвните експерти, сеуште не се согласни кога ево прашање оваа тема...

Научниците до сега успеаа да секвенцираат човеки ген, снимат човеки мозок и да ги искористат матичните ќелии за сложено научно истражување, а тоа е само дел од неверојатното достигнување. Но, и покрај тоа телото сеуште останува голема мистерија.

Дел од експертите дури не се ни целосно согласни дали некои делови и воопшто постојат.

„Не познаваме човечко тело онакво како што би сакале“, искрен е Скот Милер.

Се разбира истражувачите ја познаваат основната анатомија на човекот и можат да ги препознаат органите, коските и мускулите, но тоа не го објаснува што се во телото работи или како навистина функционира, објаснува Милер.

Низ тоа, се повеќе има нови откритија, кои понатака водат до нови прашања и хипотези, но постојат и некои посебни работи, кои се тешко докажливи,с мета овој експерт. Контроверзите најчесто предизвикуваат некакви теории како следниве:

Г-точката

Едно истражување покажало дека голем број жени веруваат дека ова место навистина постои. Но кога се прашани лекарите, дали тие сметаат дека Графенберговата точка постои, дојде до дебата.

Оваа точка се опишува како ерогена зона која се наоѓа во предниот ѕид на вагината, и која е поврзана со интензивните организми, а доктор Лорен Страјхер од Медицинската школа на Универзитетот „Нортвестерн“, истакнува дека разговорот за Г-точката во просторија со многу лекари е као разговор за политика во просторија со многу демократи и републиканци. Тој смета дека ваквата точка постои, но не верува дека секоја жена со нејзина стимулација може да доживее сексуално задоволство.

Феромони

Хемискиот сигнал кај животните и човекот кои го ослободуваат во интеракција со други припадници на својот вид е една од темите на научните расправи.

Утврдено е дека некои инсекти и други животни се способни за секреција на феромонот, гној, плунка, и урина, и дека животните со мирисање на овие соединенија може да стекнат одредена информација – да станува збор за територија која на некого припаѓа, да е во близина опасност или да сретнала припадници на ист вид подготвени за парење.

Истражувањата за животинските феромони ги навеле експертите да се запрашаат дали луѓето ослободуваат такви сигнали.

Истражувачите не се во дилема околу тоа дали луѓето произведуваат хемиски сигнали кои влијаат на другите, објаснува Џорџ Прети од Центарот за хемиски чула „Монел“ во Филаделфија. Дебатата за тоа дали човечкиот феромон може да послужи за сексуално привлекување, смета Прети- а до сега не се пронајдени докази.

Тој со неговиот тим спроведе истражување кое утврди дали хормонскиот статус кај жените се менува откако ќе помирисаат екстакт хормон извлечен од пазувите на мажите. И претходно во оквидот на едно истражување на мажите им е понудено да ја помирисаат маицата на жените во овулација, по што нивото на тестостерон им пораснало.

Дали е тоа дефинитивен доказ дека феромоните постојат? Научниците засега не се согласни.

Иризин

Таканаречениот „хормон на вежбање“, откриен е кај глувците, а потоа идентификуван и кај луѓето во 2012 година, кога веста за тоа ја објави научникот од Бостон Брус Спигелмен, биолог од харвардската школа за медицина.

Поедини експерти сметаат дека научниците не можат да се согласат околу тоа дали постои иризин воопшто. Тие кои веруваат во неговата егзистенција појаснуваат дека патуваат со крвта и ги претвараат белите клетки маст во кафеава маснотија, што веќе тренираме, веруваат тие телото се повеќе се загрева и согоруваат се повеќе калории.

Сепак Бар и многумина негови колеги се скептични затоа што никој со исцрпни истражувања не успеале да дојдат до резултатите до кои дошол Спигелман.

Клетките рак

Ова се контроверзни теми во научните кругови, објаснува Скот Милер.

Нормалните матични клетки можат да се трансформираат во друг вид на клетки, а тоа еден дел од експертите ги навело до заклучок дека со нив може да се добие рак. Се верува дека еден до три проценти од вкупниот број на канцерогени клетки може да почне да се однесува како канцерогени матични клетки. Судејќи по тоа, некои терапии, како хемотерапијата, и радијацијата, можат да ги намалат туморите уништувајќи ги обичните канцерогени клетки, додека матичните канцерогени клетки остануваат недопрени, па туморот може повторно да порасне.

Сепак оваа теорија не ја поддржуваат сите експерти – има и од оние кои веруваат дека моделот на матични клетки не може да сепримени на форма на формирање и раст на ракот, како и оние кои сметаат дека канцерогените матични клетки не ни постојат. Тие наместо тоа објаснуваат дека ракот се развива по „стохастички модел“, дека развојот на туморот е сомничав процес и дека сите ќелии рак можат да растати да делат се седодека не дојде до метастаза.