„Јас сум мрзлива мајка“ - Моќна порака која мора да ја прочитаат сите мајки!

Ана Бикова е психолог, педагог и арт-терапевт од Русија. Таа неодамна ги освои социјалните мрежи со моќна порака која не би очекувале да ја прочитате од мајка, а уште помалку од психолог. Но, нема сомнеж дека постои голема вистина во нејзините зборови, кои ќе ве замислат и ќе ве натераат сосема поинаку да гледате на родителството и начинот на кој ги воспитувате вашите деца.

Јас сум мрзлива мајка. Исто така сум и себична и безгрижна. Сакате да знаете зошто? Па, затоа што сакам моите деца да научат да преземаат иницијатива, да бидат независни и да се потпираат само на себеси.

Бидејќи работам во градинка, гледам многу презаштитени деца, но едно момче, Колин, најмногу се врежа во моето сеќавање. Тој беше воспитан така што јадеше сè што имаше во неговата чинија, без разлика дали му се допаѓаше или не. Како резултат, момчето се здоби со сериозно нарушување на исхраната. Тој механички џвакаше и голташе сè што ќе му беше дадено. И јас морав да го хранам, бидејќи тој „не беше способен самиот да го прави тоа“. Првиот пат кога го хранев Колин, не можев да прочитам никакви емоции на неговото лице. Ја подигнав лажицата, тој ја отвори устата, почна да џвака и потоа голтна.

Го прашав дали сака овесна каша и тој рече „Не“, но сепак ја продолжи да ја отвора неговата уста и да ја прифаќа храната. Потоа го прашав дали сака уште, додека ја подигнував лажицата и тој повторно рече „Не“, но сепак ја прифати и продолжи со џвакање. Сакајќи да му помогнам, му кажав дека не мора да јаде ако не му се допаѓа и неговите очи во истиот момент се проширија од изненадување. Тој не знаеше дека постои таа можност.

Најпрво, Колин уживаше во своето право да одбие храна и пиеше само џус. Но, потоа почна да го јаде тоа што му се допаѓа и го оставаше останатото. Тој научи како самиот да го избира тоа што е најдобро за него. И потоа престанавме да го храниме со лажица, бидејќи јадењето почна да му доаѓа како природна потреба. Гладното дете секогаш ќе изеде сè што гледа пред себе.

Јас сум мрзлива мајка. Јас бев премногу мрзлива за да ги хранам моите деца. Кога тие наполнија 1 година, им дадов лажица и седнав да јадам покрај нив. Кога имаа година и половина, тие веќе знаеја како да јадат и со виљушка.

Друга природна потреба е дефекацијата. Колин го правеше тоа во своите пантолони, па затоа неговата мајка ни рече да го носиме во тоалет на секои 2 часа. Како резултат, кога беше во градинка тој чекаше некој да го одведе во тоалет, но ако поминеше премногу време, тој ќе се измокреше во своите пантолони и немаше дури ни да побара помош за да ги пресоблече бидејќи седеше во нив. За само 1 недела го решивме и тој проблем, така што го оставивме сам да научи како да оди во тоалет.

„Одам да мокрам!“ – викаше гордо Колин секој пат кога ќе тргнеше кон тоалетот.

Јас сум мрзлива мајка. Сакам да спијам до доцна за време на викендите. Една сабота се разбудив во 11 часот и видов како мојот 2-годишен син јаде колачиња додека гледа цртани филмови. Тој сам го вклучил телевизорот и си ја пронашол соодветната програма. Неговиот постар брат, кој има 8 години, тогаш не беше дома. Ден претходно побара дозвола да оди со неговиот пријател и неговите родители во кино и јас реков дека сум премногу мрзлива да станувам рано, па ако сака да оди ќе мора сам да се подготви. Секако дека не спиев, го наместив мојот аларм за секој случај и го чув кога излезе низ вратата, па почекав порака од мајката на неговиот пријател за да се погрижам дека е безбеден. Но, сѐ тоа го направив „зад сцената“.

Премногу сум мрзлива да го проверам неговиот ранец пред да оди на училиште, да ги исушам неговите алишта по посетата на базенот и да пишувам домашни задачи со него. Дури не го изнесувам ни ѓубрето надвор од куќата бидејќи тоа е одговорност на мојот син. Исто така, одвреме-навреме барам од него да ми направи чај. Мислам дека секоја година станувам сѐ помрзлива.

Но, кога мојата мајка доаѓа да нѐ посети, моите деца се менуваат до тој степен што воопшто не ги препознавам. Мојот најстар син одеднаш „заборава“ како се пишува домашна, како се загрева вечерата и како се мести неговиот ранец за училиште. Тој некако успева дури и да развие страв од спиење сам во својата соба. Тоа е така само затоа што баба воопшто не е мрзлива.

Децата никогаш нема да бидат независни ако родителите не го сакаат тоа за нив!